Rozdział 1: "Całe dzieciństwo w kłamstwie"

    Siedziałam właśnie na wos-ie i powoli przysypiałam, słuchając cichego i monotonnego głosu nauczyciela, gdy poczułam, jak coś w kieszeni mi wibruje. Rozejrzałam się po klasie, ale jedni spali, drudzy pisały sms-y, a belfer nie zwracał na nas najmniejszej uwagi. Wyjęłam telefon i przeczytałam wiadomość.

Od: Niall:

Hej, Kate :). Co robisz?

    Czyli jednak odezwał się do mnie! - ucieszyłam się jak głupia i odpisałam.

Do: Niall:

Śpię na wos-ie. Profesor ma taki senny głos,

że wszyscy już prawie śpią. A ty? :)

    Długo nie czekałam na odpowiedź. 

Od: Niall:

Kontempluję nad sensem istnienia herbaty.

Do: Niall

Cóż za górnolotne słownictwo.

Nad sensem powiadasz?

A dlaczego akurat herbaty?

Od: Niall:

A dlaczego by nie?

Może miałbym się zastanawiać po co są spłuczki toaletowe

czy sztuczne kwiaty? Herbata lepsza, tym bardziej, że jej nie lubię.

Do: Niall:

No fakt, ale to tak jakby myśleć o tym,

dlaczego Po jest dziewczynką, a nie chłopcem,

a Spongebob to żółta, kanciasta gąbka.

Od: Niall:

To Po jest dziewczynką?!

Do: Niall:

Nie wiedziałeś?!

Od: Niall:

O Boże, całe dzieciństwo w kłamstwie. 

Te wszystkie dziecięce lata zmarnowane...

Jak powiem o tym kumplom to się załamią.

    Zachichotałam cichutko.

Do: Niall:

To im o tym nie mów.

Od: Niall:

Ale nie mogę ich tak okłamywać!

Właśnie w tej chwili oglądają Teletubisie!

Do: Niall:

To życzę ci powodzenia xP.

Od: Niall:

No, wiesz co? Dzięki.

***

- Hej, poczekaj! - usłyszałam głos Sophie. - Pędzisz, jakby cię co najmniej piekło goniło.

- Sorry, zamyśliłam się. - zwolniłam kroku.

- Widziałam. - zaśmiała się. O czym chciałaś mi opowiedzieć?

- Poznałam kogoś, ale nie przerywaj mi! - zastrzegłam szybko, widząc, że chce coś powiedzieć. - Wczoraj, jak szłam do dzieciaków, zderzyłam się z kimś i wypadł mi telefon z ręki. Jemu też. Wiesz, zamieniliśmy parę słów, podniosłam telefon z ziemi i każde z nas poszło w swoją stronę. Dopiero później, wieczorem, zorientowałam się, że ja wzięłam jego komórkę, a on moją i tak zaczęliśmy ze sobą pisać... - musiałam się zarumienić, no po prostu musiałam!

- Och, jakie to romantyczne! - westchnęła z zachwytem blondynka. - A jak ma na imię?

0- Niall... Znasz kogoś o takim imieniu?

- Osobiście, nie. Ale... - wiedząc, co ma na myśli, wybuchłam śmiechem.

- Ta, jasne.I co jeszcze? Harry Styles okaże się moim przyrodnim bratem? - parsknęłam rozbawiona. 

- A to jest akurat bardzo możliwe! - zawołała z przekonaniem. - Wcale bym się nie zdziwiła!Te same oczy, te samy włosy, te same dołeczki w policzkach... Nawet jak śpiewacie macie identyczne głosy!

- Nie, Soph! Przestań! Wcale nie jestem do niego podobna, on nie jest do mnie podobny. Koniec i kropka!

- A założymy się? - spojrzała na mnie z irytacją i wyzwaniem w oczach.

- Pewnie! - Czyś ty na głowę upadła?!

- Pójdziesz ze mną na ich koncert za miesiąc! - rzuciła.

- Ok! - Tak, jestem pewna, że jak byłam mała, to mama mnie upuściła i upadłam na głowę! To się da chyba jakoś łatwo potwierdzić, prawda?

____________________________________________

I oto rozdział pierwszy... Mnie się on za bardzo nie podoba, ale mam nadzieję, że Wam się on spodoba... 

!!!!CZYTASZ = KOMENTUJESZ!!!!

Następny rozdział postaram się dodać w środę, ale nie jestem pewna na 100 %, a tymczasem do zobaczenia! :)