Rozdział 17: "Dziękuję, że przy mnie jesteście"

Hej, miśki! Macie oto rozdział siedemnasty i zdradzę w sekrecie, że dużo się tu będzie działo. A teraz, tak jak obiecałam, w przybliżeniu Wam zdradzę, o czym będzie moje nowe opowiadanie^^

W tym opowiadaniu One Direction nie istnieje, a akcja rozgrywa się w 2010 roku, głównie w Mullingar, ale będzie się również przewijało Bradford.
17-letnia Valerie Thompson, po makabrycznych przeżyciach w Bradford, zostaje zmuszona do zmiany nazwiska, wyglądu i miejsca zamieszkania. Ląduje u rodziny brata ciotecznego Niall'a w Mullingar, pod nazwiskiem Vanessa Younger. Poznaje tam dwóch najlepszych przyjaciół kuzyna - Louis'a Tomlinsona i Harry'ego Styles'a. Przy pomocy rodziny oraz nowych przyjaciół próbuje ułożyć swoje życie od nowa, jednak nie jest to takie proste gdy przeszłość bezustannie depcze jej po piętach. Były chłopak bohaterki - Zayn i jego najlepszy kumpel Liam mają do niej żal, że wydała ich policji i pragną zemsty, dlatego szukają jej za wszelką cenę. A tą ceną ma być jej własne życie...

Mam nadzieję, że Was tym zainteresowałam. Mam jakąś dziwną skłonność do pisania jakichś dramatów, czy sensacyjnych rzeczy xP. No, ale wróćmy na razie do tego opowiadania.
15 komentarzy = Rozdział 18 (a przypominam, że w osiemnastym rozdziale ma się wyjaśnić kogo tak naprawdę kocha Kat.)
Miłej lektury!
Kat xx.


    Był dziesiąty grudnia, a to oznaczało, że zbliżały się dwa święta - Boże Narodzenie i urodziny Lou. Kompletnie nie wiedziałam co mam mu kupić i byłam w kropce. Zastanawiałam się nad rocznym zapasem marchewek kilkoma koszulkami w paski, szelkami, a nawet pluszową zebrą, ale każdy z tych pomysłów wydawał mi się głupi. 
    Jeżeli chodzi o chłopaków to, oczywiście prócz Harry'ego i Zayn'a, zdarzały się czasami pojedyncze pocałunki, ale tak to nic więcej. Męczyła mnie ta cała sytuacja, ale nie wiedziałam jak zrobić pierwszy krok, a przede wszystkim w czyją stronę. Ech...
    Siedziałam w salonie i przerzucałam kanały, szukając czegoś wartego obejrzenia, gdy do pomieszczenia wszedł nie kto inny jak... Niall. Usiadł obok mnie na kanapie.
- Jest coś ciekawego w telewizji?

- Nie. - westchnęłam i obróciłam się bokiem do chłopaka. Zaczęliśmy rozmawiać, o wszystkim i o niczym. Lubiłam z nim siedzieć i gadać. Albo milczeć. Albo się śmiać. A nawet nic nie robić. Wystarczyła mi po prostu jego obecność, w której czułam się swobodnie. W pewnym momencie Niall spojrzał mi w oczy. Kciukiem przejechał od mojej brody do policzka. Zatonęłam w błękicie jego spojrzenia. Nasze twarze zaczęły się do siebie zbliżać, aż w końcu jego usta spoczęły na moich. O mój Boże... Przysunęłam się do niego bliżej i objęłam dłońmi jego szyję. W tej samej chwili on objął mnie swoimi rękoma w talii. Kciukami kreślił niewidzialne koła na mojej skórze, a ja przeczesywałam palcami blond włosy Horana. Nagle z oddali usłyszałam trzask zamykanych drzwi i w salonie pojawił się Liam.

- Co do...?!
    Oderwaliśmy się od siebie i wstaliśmy z kanapy. Chłopcy zaczęli się kłócić. Jak to się mówi, od słów do czynów. Liam rzucił się z pięściami na Niall'a. Zaczęłam krzyczeć.
- Przestańcie! Chłopcy, proszę! Nie bijcie się!
- Nie wtrącaj się! - krzyknęli jednocześnie i ignorując moją obecność, dalej się bili.
    Niall uderzył szatyna w twarz. Po mojej twarzy pociekły łzy. Oni się bili, ja krzyczałam, próbowałam ich rozdzielić, oni mnie odpychali, krzyczeli i wracali do walki. Kiedy kolejny raz spróbowałam się między nich wepchnąć, wydarzyły się trzy rzeczy naraz.
Pierwsza: Pojawił się Louis, który rozglądał się niezrozumiałym wzrokiem.
Druga: Niall i Liam mnie odepchnęli.
Trzecia: Krzyknęli:
- Wynoś się stąd!

***

    Siedziałam na parapecie w pokoju, w swoim nowym, wynajmowanym mieszkaniu. Niewidomym wzrokiem wpatrywałam się w białe, duże, puchate płatki śniegu za oknem. Byłam zatopiona we wspomnieniach ostatnich dni...

    Krzyczeli. Wszyscy trzej byli na mnie wściekli, a ja nie bardzo wiedziałam o co. Przecież ja nie zrobiłam nic złego! A... może jednak zrobiłam?
- Jak mogłaś zrobić coś takiego?! Nie masz skrupułów?! Chciałaś nas po prostu wykorzystać! Tylko po co?! Widocznie już na samym początku pomyliłem się co do ciebie! - każde słowo blondyna było jak cios nożem, prosto w serce. Ale nie przerywałam mu. Z trzepocącym sercem wysłuchałam wszystkich ich zarzutów. Na głos nie powiedziałam nic, w myślach jednak prowadziłam z nimi niemą konwersację. Na każde ich zdanie, odpowiadałam w głowie. Bo to wszystko to nie tylko moja wina. Nie tylko przeze mnie znaleźliśmy się w tym impasie. Gdyby reszta nie podszywała się pod Niall'a, dzisiaj byłabym pewna, kogo tak naprawdę kocham. 
- Przepraszam. - szepnęłam cicho, gdy tylko skończyli mówić. - Zaraz się spakuję i jak tylko Harry wróci, poproszę go o pomoc przy przeniesieniu rzeczy.
    Wyraźnie ich zaskoczyłam, ale nie oponowali...

    Z wściekłością otarłam łzy, które stanęły mi w oczach.
- Głupia! - beształam się cicho. - Pewnie już ich nigdy nie zobaczysz! Jedynie Harry i Zayn chcą cię jeszcze znać! A reszta myśli, że jesteś wyrachowaną i zimną suką.
    Wstałam gwałtownie z parapetu i poszłam do kuchni. Poczułam nieodpartą chęć upieczenia ciasteczek. Zawsze gdy miałam doła lub coś mnie męczyło i kiedy tylko miałam okazję, czyli dość rzadko, piekłam albo ogółem gotowałam. Najpierw jednak zadzwoniłam do Harolda.
H: Halo?
J: Hej, Harry.
H: Hej, mała. Co tam?
J: Przejdziecie z Zayn'em?
H: Jasne, ale czy coś się stało?
J: Nie! Tylko... po prostu nie chcę być sama. Tu jest tak pusto i cicho...
H: Ok. Będziemy za godzinę. Dobrze?
    Chyba usłyszał w moim głosie płacz, bo w jego zagościła troska.
J: Dziękuję.
    Rozłączyłam się i, nie wiedzieć czemu, rozpłakałam się jak małe dziecko. Co ja złego zrobiłam temu światu, że tak mnie każe? Czy ja nie mogę być choć raz szczęśliwa? Westchnęłam i otarłam łzy. Harry i Zayn nie mogą dostrzec, że płakałam. Muszą myśleć, że daję sobie radę. A to, czy tak jest naprawdę, to już inna sprawa. Zaczęłam robić te ciasteczka, żeby mieć czym ich poczęstować. Ucieszyłam się jak głupia, gdy godzinę później siedzieli u mnie w kuchni. Przynajmniej mam ich i Sophie. A to już jednak coś.
- Co tak ładnie pachnie? - spytał Malik, sadowiąc się wygodnie na krześle, a Styles mu zawtórował. Uśmiechnęłam się rozbawiona. 
- Zrobiłam ciastka. - wyjaśniłam, stawiając talerz wyżej wymienionych słodkości, na stole.
- Ciasia! - zawołali uradowani i rzucili się na nie, co przypomniało mi wiecznie głodnego Niall'a, przez co momentalnie posmutniałam. Dlaczego to wszystko się tak potoczyło? Chłopcy od razu dostrzegli zmianę mojego nastroju, bo odłożyli napoczęte ciasteczka na talerz, podeszli do mnie i przytulili mocno.
- Dziękuję, że przy mnie jesteście.